PSST, MILLENIALS! And Parents! You Need To Hear This...

👉 Türkçe'si Aşağıda 👇

Simon Sinek - THE MILLENIAL QUESTION

(EN) - A week ago or so, I've come across to an interview¹, hosted by Tom Bilyeu on Inside Quest and the speaker was Simon Sinek. To me, it was the best speech so far on the millennials. As being a mom to a 30-year-old millennial, I couldn't help myself but first to send it to my son, then to put it on my blog. Simon Sinek's speech is based on his observations on the millennials and he gives us his incisive thoughts on where this generation stands in the corporal world as well as in life. It's a powerful speech as well as an inspiring one. It's worth every minute of your time, belive me.

Please, take your eyes off your social media accounts for a short while, dear millennials and the parents (yes, you too) and just watch the video or read the transcript below. You will not regret it, I promise.

Here is the interview²:

Apparently, millennials as a group of people, which are those born from approximately 1984 and after, are tough to manage. They are accused of being entitled and narcissistic, self interested, unfocused and lazy - but entitled is the big one.

Because they confound the leadership so much, leaders will say "What do you want?" and the millennials will say "We want to work in a place with purpose, we want to make an impact, we want free food and bean bag chairs." And yet, when provided all these things, they are still not happy. And that is because there is a missing piece.

It can be broken down into four pieces actually: 1- Parenting 2- Technology 3- Impatience 4- Environment.

The generation that is called the millennials, too many of them grew up subject to "failed parenting strategies" where they were told that they were special - all the time ... They were told they can have anything they want in life, just because they want it. Some of them got into honours classes not because they deserved it, but because their parents complained. Some of them got A's not because they earned them, but because the teachers didn't want to deal with the parents. Some kids got participation medals; they got a medal for coming in last which the science we know is pretty clear that it devalues the medal and the reward for those who actually work hard and that actually makes the person who comes in last embarrassed because they know they didn't deserve it so that it actually makes them feel worse.

You take this group of people and they graduate and they get a job and they're thrust into the real world and in an instant they find out they are not special; their moms can't get them a promotion, that you get nothing for coming in last and by the way, you can't just have it because you want it. In an instant, their entire self image is shattered. So, we have an entire generation that is growing up with lower self esteem than previous generations.

The other problem to compound is that we're growing up in a Facebook/Instagram world, In other words, we're good at putting filters on things. We're good at showing people that life is amazing even though I'm depressed. Everybody sounds tough and everybody sounds like they have it all figured out and the reality is there's very little toughness and most people don't have it all figured out. So, when the more senior people say "Well, what should we do?", they sound like "This is what you've gotta do!" - but they have no clue.

So, you have an entire generation growing up with lower self esteem then previous generations - through no fault of their own, they were dealt a bad hand. Now, let's add in technology. We know, the engagement with social media and our cellphones release a chemical called dopamine. That's why when you get a text, it feels good. In a 2012 study, Harvard research scientists reported that talking about oneself through social media activates a pleasure sensation in the brain, usually associated with food, money and sex. It's why we count the likes, it's why we go back ten times to see if the interaction is growing. And if our Instagram is slowing, we wonder if we have done something wrong, or if people don't like us anymore. The trauma for young kids to be unfriended is too much to handle. We know, when you get the attention, it feels good and you get a hit of dopamine which feels good, which is why we keep going back to it. Dopamine is the exact same chemical that make us feel good when we smoke, when we drink and when we gamble. In other words, it's highly, highly addictive. We have age restrictions on smoking, drinking and gambling but we have no age restrictions on social media and cellphones... which is the equivalent of opening up the liquor cabinet and saying to our teenagers "Hey, by the way, if this adolescence thing gets you down - help yourself!"

An entire generation now has access to an addictive, numbing chemical called dopamine, through cellphones and social media, while they are going through the high stress of adolescence.

Why is this important? Almost every alcoholic discovered alcohol when they were teenagers. When we are very very young, the only approval we need is the approval of our parents and as we go through adolescence we make this transition where we now need the approval of our peers. Very frustrating for our parents, very important for the teenager. It allows us to acculturate outside of our immediate families and into the broader tribe. It's a highly highly stressful and anxious period of our lives and we are supposed to learn to rely on our friends.

Some people, quite by accident, discover alcohol, the numbing effects of dopamine, to help them cope with the stresses and anxieties of adolescence. Unfortunately, that becomes hard wired in their brains and for the rest of their lives, when they suffer significant stress, they will not turn to a person, they will turn to the bottle. Social stress, financial stress, career stress; that's pretty much the primary reasons why an alcoholic drinks. But now, because we're allowing unfettered access to these devices and media, basically it's becoming hard wired and what we are seeing is that they grow older but too many kids don't know how to form deep, meaningful relationships - their words, not mine.

They will admit that many of their relationships are superficial, they will admit that they don't count on their friends, they don't rely on their friends. They have fun with their friends, but they also know that their friends will cancel on them when something better comes along. Deep meaningful relationships are not there because they never practiced the skillset and worse, they don't have the coping mechanisms to deal with stress. So when a significant stress begins to show up in their lives, they are not turning to a person; they're turning to a device, they're turning to social media, they are turning to these things which offer temporary relief. We know, the science is clear, that people who spend more time on Facebook suffer higher rates of depression than people who spend less time on Facebook.

These things when balanced, are not bad. Alcohol is not bad, too much alcohol is bad. Gambling is fun, too much gambling is dangerous. There's nothing wrong with social media and cellphones, it's the imbalance.

If you're sitting at dinner with your friends and you're texting somebody who is not there - that's a problem. That's an addiction. If you're sitting in a meeting with people you are supposed to be listening and speaking to, and you put your phone on the table, that sends a subconscious message to the room "you're just not that important." The fact that you can't put the phone away, that's because you're addicted.

If you wake up and check your phone before you say good morning to your girlfriend, boyfriend, or spouse, you have an addiction. And like all addictions, in time, it will destroy relationships, it will cost time, it will cost money and it will make your life worse.

So, we have a generation growing up with lower self esteem that doesn't have the coping mechanisms to deal with strees and now you add in the sense of impatience. They've grown up in a world of instant gratification. You want to buy something, you go on Amazon and it arrives the next day. You want to watch a movie, logon and watch a movie; you don't check movie times. You want to watch a TV show, binge. You don't even have to wait week-to-week-to-week. Many people skip seasons, just so they can binge at the end of the season. Instant gratification. You want to go on a date? You don't even have to learn how to be socially awkward on that first date. You don't need to learn how to practice that skill. You don't have to be the uncomfortable person who says yes when you mean no and no when you mean yes. Swipe right - bang - done! You don't even need to learn the social coping mechanism. Everything you want, you can have instantaneously. Everything you want, instant gratification, except, job satisfaction and strength of relationships. They are slow, meandering, uncomfortable, messy process.

And so, millenials are wonderful, idealistic, hardworking smart kids who've just graduated school and are in their entry-level jobs and when asked "How's it going?", they say "I think I'm going to quit." And we're like "Why?", they say "I'm not making an impact." To which we say "You've only been there eight months...!"

It's as if they're standing at the foot of a mountain and they have this abstract concept called impact that they want to have on the world, which is the summit. What they don't see is the mountain. I don't care if you go up the mountain quickly or slowly, but there's still a mountain. And so, what this young generation needs to learn is patience. That's something that really really matter; like love or job fulfilment, joy, love of life, self confidence, a skillset - any of these things, all of these things take time. Sometimes you can expedite pieces of it, but the overall journey is arduous and long and difficult and if you don't ask for help and learn that skillset, you will fall off the mountain. Or the worst case scenario, we're seeing an increase in suicide rates in this generation, we're seeing an increase in accidental deaths due to drug overdoses, we're seeing more and more kids drop out of school or take a leave of absence due to depression. Unheard of. This is really bad.

The best case scenario, you'll have an entire population growing up and going through life and just never really finding joy. They'll never really find deep, deep fulfilment in work or in life, they'll just waft through life and the things will only be "just fine." "How's your job?" "It's fine, same as yesterday...", "How's your relationship?" "It's fine..." That's the best case scenario.

Which leads to the fourth point which is environment. Which is we're taking this amazing group of young, fantastic kids who were just dealt a bad hand and it's no fault of their own and we put them in corporate environments that care more about the numbers than they do about the kids. They care more about the short-term gains than the life of these young human beings. We care more about the year than the lifetime. We're putting them in corporate environments that are not helping them build their confidence. That aren't helping them learn the skills of cooperation. That aren't helping them overcome the challenges of a digital world and finding more balance. That isn't helping them overcome the need for instant gratification and teach them the joys and impact and the fulfilment you get from working hard on something for a long time that cannot be done in a month even in a year.

So we thrust them into corporate environments and the worst thing is they think it's them. They blame themselves. They think it's them who can't deal. And so it makes it all worse. It's not them. It's the corporations, it's the corporate environment, it's the total lack of good leadership in our world today that is making them feel the way they do. They were dealt a bad hand and it's the company's responsibility to pick up the slack and work extra hard and find ways to build their confidence, to teach them the social skills that they're missing out on.

There should be no cellphones in conference rooms. None, zero. When sitting and waiting for a meeting to start, instead of using your phone with your head down, everyone should be focused on building relationships. We ask personal questions, "How's your dad? I heard he was in the hospital" "Oh, he's really good, thanks for asking. He's actually at home now" "Oh, I'm glad to hear that" "I know, it was really scary for a while there." --- That's how you form relationships. "Hey, did you ever get that report done?" "No, I totally forgot" "Hey, I can help you out. Let me help you" "Really?" --- That's how trust forms. Trust doesn't form at an event in a day. Even bad times don't form trust immediately. It's the slow, steady consistency and we need to create mechanisms where we allow for those little innocuous interactions to happen.

When we're out with friends, as we're leaving for dinner together, we leave our cellphones at home. Who are we calling anyway? May be one of us will bring a phone in case we need to call an Uber. It's like an alcoholic. The reason you take the alcohol out of the house is because we cannot trust our willpower. We're just not strong enough. But when you remove the temptation, it actually makes it a lot easier. When you just say "Don't check your phone", people will just go to the bathrooom and what's the first thing we do? We look at the phone.

When you don't have the phone, you just check out the world. And that's where ideas happen. The constant and constant and constant engagement is not where you have innovation and ideas. Ideas happen when our minds wander and we see something and we think "I bet they could do that..." That's called innovation. But we're taking away all those little moments.

None of us should charge our phones by our beds. We should be charging our phones in the living rooms. Remove the temptation. We wake up in the middle of the night because you can't sleep, you won't check your phone, which makes it worse. But if it's in the living room, it's relaxed, it's fine. Some say "but it's my alarm clock." Buy an alarm clock. They cost eight dollars.

The point is, we now in industry, whether we like it or not, we don't get a choice, we now have a responsibility to make up the short fall. And help this amazing, idealistic, fantastic generation build their confidence, learn patience, learn the social skill, find a better balance between life and technology because quite frankly it's the right thing to do ...


Citation:
¹ From YouTube: From the Interview with Simon Sinek - Millennials in the Workplace / Hosted by Tom Bilyeu - Inside Quest
² I found this transcript at ochen.com


PSST, Y JENERASYONU! Ve Anne-Babalar! Bunu Dinlemelisiniz...

Simon Sinek - Y Jenerasyonu Sorusu

(TR) - Bir hafta önce gibi, Inside Quest'de Tom Bilyeu'nün ev sahibliği yaptığı bir röportaja¹ denk geldim ve konuşmacı Simon Sinek'ti. Bana göre, Y Jenerasyonu hakkında şimdiye kadar ki en iyi konuşmaydı. 30 Yaşında bir Y Jenerasyonu annesi olarak, bunu önce oğluma göndermekten, sonra da bloguma koymaktan kendimi alıkoyamadım. Simon Sinek'in konuşması, bu kuşak üzerindeki gözlemlerine dayanıyordu ve bize, bu jenerasyonun şirket hayatında olduğu kadar hayatın içinde de nerede durduklarına dair çok isabetli düşüncelerini aktarıyordu. Kuvvetli olduğu kadar ilham verici bir konuşma. Her bir dakikasını dinlemeye değer, inanın.

Lütfen, sevgili Y Jenerasyonu ve anne-babalar (evet, sizler de), kısa bir süreliğine sosyal medya hesaplarınızdan ayrılın ve ya videoyu izleyin ya da aşağıdaki konuşma dökümünü okuyun. Söz veriyorum, pişman olmayacaksınız.

İşte röportaj²:

Görünen o ki, Y Jenerasyonu denen topluluğu, ki bunlar yaklaşık 1984 ve sonrasında doğanlar, yönetmek zor. Onlar herşeyde hak sahibi olmak ve narsistlikle, çıkarcı olmakla, odaklanmamakla ve tembellikle suçlanıyorlar -ama esas suçlandıkları şey herşeyde hak sahibi olmak.

Liderlik akıllarını öyle karıştırıyor ki, liderler "Ne istiyorsunuz? dediğinde Y jenerasyonu "Amacı olan bir işte çalışmak istiyoruz, bir etkimiz olsun istiyoruz, bedava yemek ve minderli koltuk istiyoruz" diyor. Ama yine de, bunlar sağlandığında da hala mutlu değiller. Çünkü bu noktada eksik bir parça var.

Ki bu parça aslında 4 e ayrılabilir: 1- Ebeveynlik 2- Teknoloji 3- Sabırsızlık 4- Çevre.

Y Jenerasyonu olarak isimlendirilen bu kuşak, bir çoğunun "başarısız ebeveyn staratejisiyle" büyüdüğü bir kuşak; sürekli ne kadar özel olduklarının söylendiği -ama her zaman ... Onlara, sırf istiyorlar diye hayatta istedikleri herşeye sahip olabilecekleri söylendi... Bazıları onur listesine girdi; hak ettikleri için değil, ama anne-babaları şikayetçi olduğundan. Bazıları A aldı; kazandığı için değil, ama hocalar anne-babalarla uğraşmak istemediğinden. Bazı çocuklara katılım madalyası verildi; sonuncu gelerek madalya aldılar, ki bilimin de çok net olduğu gibi bu, madalyanın ve gerçekten çabalayanlara verilen ödülün değerini düşüren ve aslında sonuncu gelen çocuğu da -hak etmediğini bildiğinden- küçük düşüren; ki onların daha da beter hissetmesine sebep olan bir durum.

Bu grubu alıyorsunuz ve mezun ediyorsunuz ve işe giriyorlar ve gerçek hayatın içine atılıyorlar ve bir anda öğreniyorlar ki, aslında hiç de özel değiller: anneleri onları terfi ettiremiyor, sonuncu geldikleri için hiç bir şey alamıyorlar ve bu arada, sırf istedikleri için bir şeye sahip olamıyorlar. Bir anda, benlik saygıları yerlebir oluyor. Böylelikle, kendinden daha önce gelen jenerasyonlardan daha düşük bir özsaygıya sahip koca bir jenerasyon oluyor elimizde.

Diğer çözmemiz gereken problem de, bir Facebook/Instagram dünyasında büyümemiz. Diğer bir deyişle, bir şeyleri filitrelemekte gayet iyiyiz. İnsanlara, depresyonda olsak bile hayatın ne kadar muhteşem olduğunu göstermekte iyiyiz. Herkes pek bir güçlü gibi ve her şeyi çözmüş gibi konuşuyor ama gerçek öyle değil; çok azımız güçlü ve çoğu insan da öyle her şeyi çözmüş filan değil. Dolayısıyla, yaşca daha büyük insanlar "Yani, ne yapmalıyız ki?" dediklerinde, sanki "Sizin de yapmanız gereken bu!" diye anlaşılıyor - ama hiç bir fikirleri yok.

Böylece, elinizde daha önceki jenerasyonlardan daha düşük bir özsaygıyla büyüyen koca bir jenerasyon var -ki bu, kendi suçları değil, onlara kötü bir el dağıtılmış. Şimdi buna bir de teknolojiyi ekleyelim. Sosyal medya ve cep telefonlarımızın dopamin adı verilen bir kimyasalı serbest bıraktığını biliyoruz. Zaten bu nedenledir ki bir mesaj aldığımızda iyi hissediyoruz. 2012 de yapılan bir çalışmada Harvard bilim adamlarınca, bir kişinin kendisini sosyal medyada anlatmasının beyinde, genelde yemek, para ve seks ile ilişkilendirilen bir mutluluk hissiyatını aktive ettiği raporlanmış. Biz de bu nedenle beğenileri sayıyoruz, bu nedenle 10 kere geri dönüp acaba ilgi artıyor mu diye bakıyoruz. Ve ola ki Instagramda yavaşlama olduysa, acaba bir yanlış mı yaptık veya acaba artık insanlar beğenmiyor mu diye düşünüyoruz. Genç çocukların arkadaşlıktan çıkarılma travmaları ise başa çıkılamayack tam bir olay. Biliyoruz ki, ilgi çekmek iyi hissettiriyor ve dopamin salgılanıyor, ki bu daha iyi hissettiriyor, ki zaten bu nedenle de dönüp dönüp bakıyoruz. Dopamin, sigara veya içki içtiğimizde ya da kumar oynadığımızda bize kendimizi iyi hissettiren kimyasalla birebir aynı. Yani, çok yüksek oranda bağımlılık yapıyor. İçki veya sigara içimi ya da kumar için yaş sınırlamalarımız var ancak sosyal medya ve cep telefonları için yok... ki bu da ergen çocuklarımıza içki dolabımızı açıp "Hey, bu arada, ola ki ergenlik senin moralini bozarsa, buyur istediğini al!" demekle eşdeğer.

Artık koca bir jenerasyon, ergenliğin yüksek stresini yaşarken oldukça bağımlılık yapan, uyuşturan bir kimyasala, dopamine cep telefonları ve sosyal medya aracılığıyla ulaşabiliyor.

Peki, bu neden önemli? Hemen hemen bütün alkolikler alkolü ergen yaşlarda keşfederler. Biz çok çok küçükken tek ihtiyacımız olan onay, ailelerimizin onayıydı ama ergenliği yaşarken, artık kendi akranlarımızın onayına olan ihtiyacımıza doğru geçiş yaptık. Anne-babalarımız açısından çok moral bozucu, ergen içinse çok önemli bir durm bu. Bu, en yakın aile bireylerimize yabancılaştırılmamızı ve daha geniş çapta bir kabileye asimile olmamızı sağladı. Bu, arkadaşlarımıza güvenmeyi öğrenmmemiz gereken bir dönemde, fazlasıyla stresli ve endişeli bir süreç oldu.

Bazı insanlar, ergenlikteki bu stres ve endişeyle başa çıkmalarına yardımcı olacak şekilde alkolü, dolayısıyla dopaminin uyuşturan etkisini oldukça tesadüf eseri keşfederler. Maalesef ki o zaman da alkol onların beyinlerine fiziksel olarak bağlanır ve tüm hayatları boyunca belli streslerden geçerlerken, bir insandan yardım istemek yerine, şişeden yardım beklerler. Sosyal stres, maddi stres, kariyer stresi; bunlar büyük ölçüde bir alkoliğin ana içme nedenleridir. Ancak bugün, telefonlara ve medyaya kontrolsüz erişme izni verildiğinden, temel olarak bu kullanımlar da beyinlerimize fiziksel olarak bağlanıyor ve karşımıza da şöyle bir tablo çıkıyor; bu jenerasyon gitgide büyüyor ama bir çoğu da nasıl derin ve anlamlı ilişkiler kuracağını bilmiyor -kendi sözleri, benim değil.

İlişkilerinin yüzeysel olduğunu kabul ediyorlar, arkadaşlarına bel bağlamadıklarını, güvenmediklerini kabul ediyorlar. Arkadaşlarıyla eğleniyorlar, ancak aynı zamanda biliyorlar ki, daha iyi bir şey karşılarına çıkarsa o arkadaşları bırakıp gidecek. Derin, anlamlı ilişkilere sahip değiller çünkü gerekli beceriyi hiç deneyimlememişler, daha da kötüsü, stresle başa çıkma yöntemine de sahip değiller. Bundan dolayı, hayatlarında önemli bir stres baş göstermeye başladığında, bir insana değil, bir alete, bir araca, sosyal medyaya doğru yöneliyorlar, ki bu yöneldikleri şey de onlara sadece kısa bir süreliğine rahatlık veriyor. Biliyoruz ki, bilim bu konuda çok da net, Facebook'ta daha fazla zaman harcayanlar, daha az vakit geçirenlere kıyasla, daha yüksek oranda depresyon sıkıntısı çekiyor.

Aslinda bunlar, dengelendiğinde, kötü şeyler de değil. Alkol kötü değil mesela, fazla alkol kötü. Kumar eğlenceli bir şey aslında, çok fazla kumar tehlikeli. Sosyal medya ve cep telofonlarında bir yanlışlık yok, sorun dengesiz kullanımda.

Eğer arkadaşlarınızla yemeğe gittiğinizde, o masada olmayan biriyle mesajlaşıyorsanız -bu bir problem. Bu bir bağımlılık. Eğer, bir toplantıda dinliyor veya konuşuyor olmanız gereken insanlarla bir aradaysanız ve telefonu masaya koyuyorsanız bu karşınızdakilere biliçaltından "siz, çok da önemli değilsiniz" mesajını gönderiyor. Aslında telefonu kaldıramıyor olma nedeniniz, ona bağımlı olmanız.

Eğer uyanıyor ve daha kız veya erkek arkadaşınıza ya da eşinize günaydın demeden telefonunuzu kontrol ediyorsanız, siz bağımlısınız. Ve tüm bağımlılıklar gibi bu da, zamanla, sizin ilişkilerinizi mahvedecek, zamanınıza-paranıza mal olacak ve hayatınızı daha beter yapacak.

Yani, elimizde daha düşük seviyede öz saygıyla büyüyen ve stresle başa çıkacak yöntemleri olmayan bir nesil var. Şimdi de buna sabırsızlığı ekleyelim. Onlar, hızlı tatmin dünyasında büyüdüler. Bir şey mi satın almak istiyorsun, internete gir, ertesi gün gelsin. Film mi seyretmek istiyorsun, oturum aç, izle; sinema saatlerini kontrol bile etme. Bir TV dizisi mi takip edeceksin, peşpeşe izle. Haftadan haftaya beklemene gerek yok. Bir sürü insan bütün sezonu, sırf sezon sonunda peşpeşe izlemek için atlıyor. Hızlı tatmin. Birisiyle çıkmak mı istiyorsunuz? İlk randevudaki sosyal beceriksizliği öğrenmenize gerek yok. Hayır demek isterken evet, evet demek isterken hayır derken ki rahatsızlığı hissedecek kişi olmanıza da gerek yok. Şöyle parmağınızla sağa doğru çekin -hoop bingo - oldu-bitti! Sosyal başa çıkma yöntemini öğrenmenize bile gerek yok. İstediğiniz her şeye, anında sahip olabilirsiniz. İstediğiniz her şey, hızlı tatmin demek; iş tatmini ve ilişkinin dayanıklılığı hariç. Bunlar yavaş, dolambaçlı, konforsuz ve karışık işlemler.

Ve böylece, okuldan yeni mezun olmuş ve başlangıç seviyesinde işe başlamış olan bu harika, idealist, çalışkan, akıllı çocuklardan oluşan Y jenerasyonuna soruyorsunuz "Nasıl gidiyor?" diye, "Galiba işi bırakacağım" diyor. Siz de "Ama neden?" diyorsunuz, "Bir etki, fark yaratamıyorum" diye cevap veriyor, ki buna siz de "E iyi ama daha henüz 8 aydır burdasın...!" diyorsunuz.

Bu öyle bir durum ki, sanki bir dağın eteklerinde duruyorlar ve akıllarında dünya üzerinde "etki bırakma" diye adlandırdıkları soyut bir kavram var, ki bu da dağın zirvesi. Göremedikleri şey ise dağın kendisi. Dağı hızlı ya da yavaş çıkmanız umurumda değil, ama orada hala bir dağ var. Bu yüzden, bu genç neslin öğrenmesi gereken şey, sabır. Aşk, iş, bir şey icra etmek, neşe, yaşam aşkı, kendine güven, gerekli beceriler gibi gerçekten, ama gerçekten önem taşıyan şeylerde sabrı öğrenmek gerek -ki bunların bir kısmı ya da hepsi zaman alan şeyler. Bazen bazı parçaları hızlandırabilirsiniz ama yolculuğun tamamı çetin ve uzun ve zor ve eğer gereken beceriyi öğrenmek için yardım istemezseniz, dağdan düşersiniz. Veya en kötü ihtimalle, bu jenerasyonda intahar oranlarında artış görürüz, fazla uyuşturucudan dolayı olan kazara ölümlerde artış görürüz, depresyon nedeniyle okula ara veren veya okulu bırakan daha fazla çocuk olduğunu görürüz. Hiç duyulmamış bir şey. Bu gerçekten çok kötü.

En iyi ihtimalle de, büyüyen ve hayatı geçiren ve sadece gerçekten mutluluğu hiç bulamayan koca bir jenerasyona sahip oluruz. İşte ya da hayatın içinde derinlerde tatmini gerçekten hiç bulamayan, sadece hayatın içinde sürüklenen ve herşeyin yalnızca "e, işte iyi" tadında olduğunu görürüz. "İşin nasıl?" diye sorulduğunda "İyi, dünki gibi..." veya "İlişkin nasıl gidiyor?" diye sorulduğunda "İyi..." diye cevaplayan bir jenerasyon görürüz... ki bu, en iyi ihtimalle...

Bu gerçeklik de bizi 4. noktaya taşıyor; o da çevre. Ki orda bu genç, muhteşem çocuklardan oluşan ve kendi suçları olmasa da kötü bir el dağıtılmış olan şahane grubu alıyoruz ve onları, çocuklardan çok daha fazlasıyla sayılara önem veren bir şirket ortamına koyuyoruz. Ki onlar, bu genç çocukların hayatlarından çok daha fazlasıyla kısa-süreli kazançlara önem veriyorlar. Bir seneyi, bir ömürden daha fazla önemsiyoruz.Çocukları, kendine güvenlerini kazanmalarına yardımcı olacak iş ortamına koymuyoruz. Birlkte çalışma becerilerini öğrenmelerinde yardımcı olmuyoruz. Ki bunlar da, dijital dünyanın zorluklarını alt etmeleri ve daha fazla dengeyi bulmaları için onlara bir yardım sağlamıyor. Hızlı tatmin arzusunu yenmelerine de yardım etmiyor ve onlara mutluluğu ve etki bırakma kavramını ve bir şey üzerinde uzun süre çok çalışmanın -ki bu da, bir ay hatta bir yılda bile olacak şey değil- vereceği memnuniyet duygusunu da öğretemiyor.

Dolayısıyla onları şirket ortamına atıyoruz ve işin kötüsü, onlar da beceremeyenin kendileri olduğunu düşünüyor. Kendilerini suçluyorlar. Ve bu yüzden her şey daha da kötüye gidiyor. Sebep onlar değil. Bu şekilde olmasının sebebi şirketler, şirket ortamları ve günümüz şartlarında iyi liderlerin olmaması. Onlara kötü bir el dağıtıldı ama artık ekstra çalışıp bu boşluğu doldurmak gerekiyor, ki bu noktada artık, onlarda eksik kalmış olan kendine güvenlerini oluşturmak ve sosyal becerileri öğretmek için şirketler sorumluluk almalı.

Toplantı/Konferans odalarına telefon alınmamalı. Hiç, sıfır. Bir toplantı başlasın diye oturup beklerken, kafanız önünüzde telefonunuzu kurcalamak yerine herkes birbiriyle iletişim kurmaya odaklanmalı. O zaman kişisel sorular sorarız. "Baban nasıl oldu? Hastanedeymiş diye duydum" "Oh, şimdi gayet iyi, sorduğun için teşekkürler. Hatta eve çıktı" "Oh, bunu duyduğuma sevindim""Ya evet, orda olmak bir ara korkutucuydu" ---İlişkileri bu şekilde oluşturursunuz. "Hey, o raporu tamamladın mı?" "Hayır, tamamen unuttum" "Yardımcı olabilirim. Yardım etmeme izin ver" "Gerçekten mi?" ---Güveni bu şekilde oluşturursunuz. Yoksa güven, bir günde bir organizasyona katılmakla oluşmaz. Hatta kötü zamanlarda bulunmak da güveni bir anda sağlamaz. Uzun süren istikrarlı bir kıvamdır o ve bu ufak-tefek masum etkileşimlerin olmasına imkan vererek yöntemler oluşturmalıyız.

Arkadaşlarımızla yemeğe gitmek üzere evden ayrılırken cep telefonlarını evde bırakıyoruz. Hem kimi arayacağız ki? Belki sadece, hani Uber'i aramak için filan, birimiz alıyor yanına. Tıpkı alkolikler gibi. Alkolü evde bulundurmamanın nedeni, irademize o kadar güvenemediğimizden. Sadece o derece güçlü değiliz. Ama istek uyandıran faktörü ortadan kaldırdığınızda, aslında iş daha kolaylaşıyor. Yalnızca "Telefonuna bakma" dediğinizde, o zaman insanlar kalkıp tuvalete gidiyor ve ilk yaptığımız şey ne? Tabii ki telefona bakmak.

Telefonunuz olmadığında dünyayı gözden geçirirsiniz. Ve fikirlerin oluştuğu yer de orasıdır. Sürekli ama sürekli meşguliyette, yenilik ve fikirlere sahip olamazsınız. Fikirler, zihniniz gezintideyken oluşur ve bir şey görürsünüz ve düşünürsünüz "Eminim şunu yapabilirler..." Buna yenilikçiliktir. Ama biz tüm o küçük zamanları kendi elimizden alıyoruz.

Hiç birimiz telefonlarımızı başucumuzda şarj etmemeliyiz. Oturma odasında şarj olmalı. İstek faktörünü ortadan kaldırın. Gecenin bir yarısı uyandınız, uyuyamıyorsunuz, telefonunuza da bakmayacaksınız; daha da beter bir durum. Ama telefon oturma odasında; oh, rahat, sorun yok. Bazıları diyor ki "Ama benim alarmım o." O zaman gidin bir çalar saat alın. Üç lira-beş lira.

Mesele şu, beğensek de beğenmesek de, sektörde artık bu boşluğu doldurmak üzere bir sorumluluğumuz var. Bu harika, idealist, muhteşem jenerasyonun kendine güvenlerini oluşturmalarına, sabrı öğrenmelerine, sosyal becerileri kazanmalarına ve hayatla teknoloji arasında daha iyi bir denge bulmalarına yardım etmeliyiz çünkü, oldukça dürüstcesi, doğru olan da bu.


Citation:
¹ YouTubeTan : Simon Sinek ile röportaj- Millennials in the Workplace / Hosted by Tom Bilyeu - Inside Quest
² Konuşma dökümünü ochen.com da buldum.