Knowledge vs Ignorance ... Is Ignorance Bliss?

👉 Türkçe'si Aşağıda 👇


(EN) - I don't know for sure if it's a curse or a blessing, but I have a thirst for knowledge. I always had and I always will. However, it wasn't much of an issue when I was young, which is probably because I was in school and I had sufficient new information input every day, that it was already satiating my intellectual hunger. Besides, we didn't have many options; we only had libraries and encyclopaedias at the time. Come to think of it, I had my first desk top computer which was a commodore 64, when I was 22. But, in the following years, my intellectual hunger has naturally increased due to the developements in technology and easy access to the internet. Then, smart phones were introduced into our lives and my appetite skyrocketed. Now, for better or for worse, I'm more curious than ever and I have such a desire in me that it constantly motivates me to explore the world around me... This is a good thing, right? :)

However, there had been times in my life that I hesitated and wondered whether knowledge has become a curse or not? Which is it really? A curse or a blessing? Or does it become a burden as the information accumulates in time? How about ignorance? Is there any truth to this saying: 'Ignorance is a bliss, knowledge is a misery?' ... I confess up front that there are some moments in my life that I wish I had less information or less awareness... Especially when I see the injustice of the world or when I realize how hollow and rotten many societies have become... On the contrary, make no mistake, there are also other moments in which I wish equally that I had more knowledge and more wisdom ... So, I guess, the answer depends largely on the situation as well as on one's personality.

But then again, the question still remains ... Is ignorance bliss? Here is knowledge vs ignorance in general terms...

As described in dictionaries, knowledge is a theoretical or practical understanding of a subject that is acquired through experience or education. In our everyday lives, it usually refers to awareness of or familiarity with various events, ideas or ways of doing things. On the contrary, ignorance is a lack of knowledge or education and the state of being unaware.

In fact, we all are born with a curious mind. What makes us -humans- superior to other species is our ability to think. Whether we like it or not, we accumulate information every day. This is how our brain works and we cannot stop it. However, both nature and nurture affects the outcome.

As universally accepted laws state that it's our constitutional right to have an education, we all know so well that not every child is lucky to exercise those rights even in our today's world. Either because of limited or non-existent school systems or because of cultural or religious restrictions, many children are forced to grow up illiterate. Illiteracy takes our rights away to think for ourselves and confines us always being dependent on others. Thus, as Carl Sagan puts it, "If we can't think for ourselves, then we're just putty in the hands of those in power." This kind of ignorance is an entirely different subject with an entirely different outcome that I have no intention to discuss here, with this blog post. I'm just going to stick with the other side of ignorance which is not a forced condition, but a more like a situation that we -who have opportunities to exercise our rights to access knowledge but refrain from doing so- choose.

On the one hand, we all go through life not only to survive, but also to flourish. One way or the other, we all have needs and dreams. In order to get what we want from life, we need to act upon our goals or desires. At this point, knowledge gives us ability to think things through which helps us make better choices while leading us a better life with a satisfying progress whereas ignorance provides us not much, next to nothing.

On the other hand, knowledge may become too much sometimes, especially if we're not ready to see the truth behind the unknown which we acquire through experience or knowledge. Then, that truth either confuses us and leads us to blurry and disorderly thoughts or weighs us down and depresses us instead of lifting us up and carrying us forward.

With this comes the definition of blissful ignorance... Actually, to me, it's not about ignorance is bliss... But, we sometimes intuitively know that we're just better off not knowing, hence we choose deliberate ignorance... We like to remain unknowing or uninformed especially when we feel that the truth will hurt us. We mostly choose to stay in the dark when it comes to our health issues or to our personal relationships, simply because we don't want to become excessively unhappy or deeply worried before the situation comes to light.

However... No matter how hard we try, we cannot outrun the truth... In my opinion, the longer we put off, the complicated it becomes and the worse it gets. Besides, once I feel that something is wrong, I just want to find out what and deal with it before it gets worse... For that, I either try to correct the fault - which is my first choice usually or I try to let go -which is not so easy every time. In general, as this saying goes, I prefer a painful truth over a blissful fantasy... I know, it's easier said than done but I try each and every time nevertheless...

Last but not least, our lives are shaped by the choices we make... And we constantly choose -consciously or not- either knowledge or ignorance in our everyday lives. So let's choose carefully folks, especially when it comes to where it matters most... since good choices make a good life, no doubt...

Have a blissful life everyone :)



(TR) - Bilgi mi, Cehalet mi? ... Cehalet mutluluk mudur?

Bunun bir lanet mi yoksa bir nimet mi olduğunu pek anlayamasam da, bilgiye karşı bir susamışlığım var. Hep öyleydi, hep öyle de olacak. Ancak bu gençliğimde pek de bir konu değildi, çünkü büyük bir ihtimalle okulda olduğumdan ve her gün gelen yeterli yeni bilgi girişleriyle, entellektüel açlığımın zaten doyuruluyor olmasındandı. Ayrıca, çok fazla seçeneğimiz de yoktu; o zamanlar sadece kütüphane ve ansiklopedilerimiz vardı. Düşünsenize, ilk masa üstü bilgisayarıma -ki bu commodore 64 idi, 22 yaşında sahip oldum. Fakat, takip eden yıllarda, entellektüel açlığım da, gelişen teknoloji ve internete kolay erişim sayesinde, doğal olarak arttı. Daha sonra hayatlarımıza akıllı telefonlar girdi ve benim de iştahım hızla yükseldi. Şimdiyse, iyi ya da kötü, her zamankinden daha da meraklıyım ve içimde öyle bir arzu var ki, bu beni sürekli etrafımdaki dünyayı keşfetmeye motive ediyor... Bu iyi bir şey, değil mi? :)

Ancak, hayatımda öyle zamanlar oldu ki, tereddüt ettim ve bilginin bir lanete dönüşüp dönüşmediğini merak ettim. Gerçekten hangisi? Bir lanet mi, bir nimet mi? Veya bilgi, zaman içerisinde yığıldıkça bir yük haline mi geliyor? Peki, ya cehalete ne demeli? Şu sözde hiç gerçeklik payı var mı?: 'Cehalet mutluluktur, bilgi ızdırap' ... Baştan itiraf etmeliyim ki, hayatımda, keşke daha az bilgim veya daha az farkındalığım olsaydı dediğim anlar oluyor... Özellikle de hayatın haksızlıklarını gördüğümde veya bazı toplumların nasıl da içinin boş ve çürümüş olduğunu kavradığımda... Buna karşılık, hiç şüpheniz olmasın, öyle de zamanlar var ki, aynı derecede keşke daha fazla bilgim, daha fazla aklım olsa diyorum. Bundan dolayı, sanırım cevap büyük ölçüde, kişinin şahsiyetine olduğu kadar durumun kendisine de bağlı.

Fakat yine de soru aynen duruyor ... Cehalet mutluluk mudur? İşte genel anlamda bilgi mi cehalet mi ...

Sözlüklerde tanımlandığı şekliyle bilgi, deneyim veya eğitim yoluyla kazanılarak, bir konunun teoride veya pratikte anlaşılmasıdır. Günlük yaşantımızda bu genellikle, çok çeşitli olayların, fikirlerin veya gerçekleştirme yollarının farkındalığına veya aşinalığına işaret eder. Bunun aksine cehalet, bilgi veya eğitim noksanlığı ve konudan bihaber olma durumudur.

Aslında hepimiz, merak eden bir zihinle doğuyoruz. Biz, insanları diğer türlerden üstün kılan özelliğimiz ise, düşünme yeteneğimizdir. Beğensek de beğenmesek de, her gün bilgi biriktiriyoruz. Bu beyinlerimizin çalışma metodudur ve durduramayız. Amma velakin, sahip olunan beynin doğası ve içinde bulunduğu, yetiştiği, şartlar sonucu etkiliyor.

Evrensel kabul görmüş kanunların da söylediği gibi, eğitim almak anayasal hakkımızdır, fakat hepimiz gayet iyi biliyoruz ki, bugünün dünyasında bile, her çocuk bu hakları kullanma şansına sahip olamıyor. Bu ya kısıtlı veya var olmayan okul sistemi ya da kültürel veya dini kısıtlamalar nedeniyle, bir çok çocuk okuma-yazma bile bilmeden büyümeye mecbur bırakılıyor. Okuma-yazma bilmemek, kendi-kendimize düşünme haklarımızı elimizden alıyor ve bizi ebediyen başkalarına bağımlı olmaya mahkum ediyor. Nitekim, Carl Sagan'ın da söylediği gibi, 'Eğer kendi-kendimize düşünemezsek, o zaman gücü elinde bulunduranların oyuncağı oluruz.' Bu tür cehalet, tamamiyle farklı bir sonuçla gelen, tamamiyle farklı bir konudur; ki benim bu blog yazımdaki niyetim de bu değil. Ben, bu yazıda cehaletin diğer yüzüne sadık kalacağım; ki bu da, mecbur bırakılan durumla ilgili değil, ama daha çok, bilgiye erişim hakkını kullanma imkanına sahip olup da bunu yapmaktan geri duran bizlerin seçiminin sonucu ortaya çıkan durumdur.

Bir yandan hepimiz, sadece hayatta kalmak için değil, ama aynı zamanda gelişmek, ilerlemek için de yaşarız. Öyle ya da böyle, hepimizin de ihtiyaçları ve hayalleri vardır. Hayattan istediklerimizi elde etmek için, bu hedefler ve arzular doğrultusunda hareket etmeliyiz. Bu noktada bilgi bize, tatmin edici gelişmelerle daha iyi bir hayata götürerek daha iyi seçimler yapmamıza yardım edecek şekilde, bir şeyler üzerinde düşünebilme yetisi verir; oysa cehalet bize ya çok az şey verir, ya da hemen hemen hiç bir şey vermez.

Diğer yandansa, bilgi bazen çok fazla da gelebilir; özellikle de deneyim veya bilgi yoluyla farkına vardığımız, bilinmeyenin arkasındaki gerçeği görmeye hazır değilsek. O zaman bu gerçek, ya bizim kafamızı karıştıracak ve bizi bulanık ve dağınık düşüncelere sevk edecek ya da bizi yükseltip ileriye taşıyacağına, aşağı çekecek ve moralimizi bozacaktır.

Bununla da işte, cehalet mutluluğu tanımı geliyor... Esasında bana göre bu, cehaletin mutluluk olduğuyla alakalı değil. Ama biz bazen sezgisel olarak biliyoruz ki, bilmemek çok daha iyi, bu yüzden de kasten cehaleti seçiyoruz. Özellikle gerçeğin bizim canımızı acıtacağını hissettiğimizde, bilgisiz veya bilgilendirilmemiş kalmayı seviyoruz. Konu sağlık problemlerimize veya kişisel ilişkilerimize geldiğinde, çoğunlukla karanlıkta kalmayı seçiyoruz; ki bu da basit bir şekilde, durum açığa çıkmadan önce fazlasıyla mutsuz olmayı veya derinlerde endişelenmeyi istemedğimizden oluyor.

Halbuki... Ne kadar uğraşırsak uğraşalım, gerçeği geçemeyiz. Bana göre, daha fazla erteledikçe, daha karmaşık hale dönüşüyor ve daha beterleşiyor. Ayrıca, bir kez bir şeylerin ters gittiğini hissedince, sadece onun ne olduğunu bulmak ve daha kötü hale gelmeden önce, üstesinden gelmek istiyorum. Bunun için, ya hatayı düzeltmeye çalışıyorum -ki bu genelde ilk tercihimdir, ya da bırakmaya çalışıyorum -ki bu her defasında o kadar da kolay olmuyor. Genelde, şu sözün de dediği gibi, keyifli bir hayale sahip olmaktansa, ıstıraplı bir gerçeği tercih ederim... Biliyorum, söylemesi kolay, ama her bir seferinde yine de deniyorum...

Son olarak ama bir o kadar da önemli olan şu; hayatlarımız yaptığımız seçimlerle şekilleniyor... Ve bizler - bilinçli ya da değil- günlük hayatlarımızda sürekli ya bilgiyi ya cehaleti seçiyoruz. O yüzden dikkatli seçelim, arkadaşlar, özellikle de bizim için en öenmli olan konularda... ki bu da hiç şüphesiz, iyi seçimler iyi bir hayat sağladığından...

Herkese çok keyifli, çok mutlu bir hayat olması dileklerimle :)